|
شکار یک تشعشع انفجاری روی سیاره مشتری
|
تاريخ :
سيزدهم شهريور 1402 ساعت 10:24
|
|
کد : 282465
|
اخیرا یک تشعشع انفجاری روی سیاره مشتری مشاهده شده است که ستاره‌شناسان آماتور آن را ثبت کرده‌اند.
به گزارش ایسنا و به نقل از فوربس، احتمالا مفهومی به نام قانون جذب را شنیده‌اید که در محافل سلامت روان رایج است. در اخترفیزیک نیز یک مفهوم مشابه به نام گرانش وجود دارد که اخیرا با برخورد بسیار قابل توجه یک جرم به مشتری مشخص شد و تشعشعی را ایجاد کرد که تلسکوپ‌های روی زمین آن را مشاهده کردند.
این برخورد آشکار توسط شبکه تلسکوپ‌های مستقر در ژاپن به نام پروژه «تلسکوپ‌های خودکار سازمان‌یافته برای بررسی رویدادهای ناگهانی»(OASES) و «دوربین رصد سیاره‌ای برای بررسی‌های گذرای نوری»(PONCOTS) شناسایی شد.
یک ستاره‌شناس آماتور مستقل در ژاپن، پس از اطلاع یافتن از برخورد، فیلمی را در ایکس (توییتر سابق) منتشر کرد که در یک برداشت مداوم از سطح غول گازی ضبط شده بود.
رصد دیگری که در یک سایت چینی ارسال شده است، به نظر می‌رسد همان تشعشع را در سطح مشتری نشان می‌دهد که توسط یک ستاره‌شناس آماتور در استان هنان ثبت شده است.
در حال حاضر نمی‌توان مطمئن شد که چه چیزی عامل تشعشع انفجاری بوده است اما احتمالا یک سیارک بزرگ یا یک دنباله‌دار مقصر هستند. مشتری، یک کشش گرانشی قوی را بر همه اجرام منظومه شمسی بیرونی اعمال می‌کند. بنابراین، هر سنگ فضایی بزرگی که خیلی به آن نزدیک شود، ناگزیر به سوی نابودی نهایی خود در جو بیرونی سیاره حرکت می‌کند.
سیاره‌ای به بزرگی مشتری، گرانش را کمی بیشتر از سایر سیارات تجربه می‌کند. حدود دو سال پیش، یک تشعشع انفجاری مشابه در اطراف وسط مشتری ثبت شد.
نمونه‌های دیگری از این برخوردها در اوایل سال ۲۰۲۱ و در سال ۲۰۱۹ مشاهده شدند. پیش از آن نیز موارد دیگری رخ دادند که از میان آنها می‌توان به برخورد معروف سال ۱۹۹۴ بین دنباله‌دار «شومیکر-لوی»(Shoemaker-Levy) و مشتری اشاره کرد.
تنها جرم آسمانی که به نظر می‌رسد بیشتر در معرض زباله‌های فضایی قرار می‌گیرد، خورشید است که به معنای واقعی کلمه از قانون جذب برای حرکت دادن آسمان و زمین یا حداقل هر چیزی در منظومه شمسی استفاده می‌کند.
تقریبا همه چیز در منظومه شمسی ما تحت تاثیر گرانش خورشید قرار گرفته که در نظم دادن به حرکات همه آن اجرام نیز تاثیر دارد. تصور می‌شود که بیشتر دنباله‌دارها از سمت دور منظومه شمسی و منطقه یخ‌زده‌ای به نام «ابر اورت»(Oort Cloud) سرچشمه می‌گیرند. آنها با کشش خورشید به درون منظومه شمسی کشیده می‌شوند و تعداد قابل توجهی از آنها از این سفر جان سالم به در نمی‌برند. این اجرام در نهایت با خورشید برخورد می‌کنند یا با نزدیک شدن به آن از هم می‌پاشند. البته همه این ماجراها در صورتی رخ می‌دهند که اجرام ابتدا به مشتری برخورد نکنند.
|