به گزارش صنعت نیوز، ناسا قصد دارد با استفاده از شش ماهواره کوچک در پروژه‌ای به نام "SunRISE"، رویداد‌های خطرناک آب و هوای فضا را با جزئیاتی بیشتر از همیشه مورد بررسی قرار دهد.
اگرچه ماهواره‌های بیشتری در حال ارسال شدن به مدار زمین هستند و هدف این است که کاوشگران انسانی و رباتیک نیز به نقاط مختلف منظومه شمسی فرستاده شوند، اما هنوز مشکلی وجود دارد و آن مشکل این است که چگونه باید با آب و هوای فضا مقابله کنیم. خورشید، مقادیر زیادی تشعشع می‌فرستد و گاهی اوقات در رویداد‌هایی مانند شعله‌های خورشیدی و خروج جرم از تاج خورشیدی که ذرات باردار را به بیرون می‌فرستند، فعالیت آن به اوج خود می‌رسد. این تشعشعات می‌توانند با وسایل الکترونیکی در تداخل قرار بگیرند و برای سلامتی انسان نیز مضر باشند.
ناسا قصد دارد با استفاده از شش ماهواره کوچک در پروژه‌ای به نام "SunRISE"، رویداد‌های خطرناک آب و هوای فضا را با جزئیاتی بیشتر از همیشه مورد بررسی قرار دهد. اگرچه ماهواره‌ها بسیار کوچک و هر کدام به اندازه یک توستر هستند، اما با کار هماهنگ می‌توانند مانند یک تلسکوپ کار کنند و اطلاعات دقیق‌تری را در مورد آب و هوای فضا به دست آورند. نخستین ماهواره از شش ماهواره SunRISE اخیرا تکمیل شد و این پروژه قرار است در سال ۲۰۲۴ پرتاب شود.
"جیم لوکس" (Jim Lux)، مدیر پروژه SunRISE در "آزمایشگاه پیش‌رانش جت" (JPL) ناسا گفت: دیدن تجهیزات فضایی در کنار یکدیگر واقعا هیجان‌انگیز است. این ماهواره‌ها در چند سال آینده، تلسکوپ فضایی گسترده‌ای را تشکیل می‌دهند که می‌تواند خورشید را به گونه‌ای رصد کند که از سطح زمین غیرممکن است.
برنامه این است که شش ماهواره در یک آرایه به دور زمین بچرخند تا یک تلسکوپ مجازی را ایجاد کنند که در فاصله حدود ۲۲ هزار مایلی در مدار قرار می‌گیرد. این برنامه مشابه تلسکوپ‌های کوچک‌تر روی زمین است که در آرایه‌های قوی قرار گرفته‌اند. این شش ماهواره، انتشار امواج رادیویی از تاج خورشید را تشخیص می‌دهند و اطلاعات را به زمین منتقل می‌کنند تا بتوان از آن‌ها برای تهیه نقشه‌های سه‌بعدی دقیقی از امواج منتشر شده از خورشید استفاده کرد.
"جاستین کسپر" (Justin Kasper)، پژوهشگر ارشد پروژه SunRISE در "دانشگاه میشیگان" (UMich) گفت: هدف نهایی این ماموریت، کمک کردن به دانشمندان برای درک بهتر مکانیسم‌های محرک رویداد‌های مربوط به آب و هوای فضاست. این ذرات خورشیدی دارای انرژی بالا می‌توانند فضانوردان و فناوری‌های محافظت‌نشده را به خطر بیندازند. ما با ردیابی انفجار‌های رادیویی مرتبط با این رویدادها، می‌توانیم آمادگی و آگاهی بیشتری داشته باشیم.